Als we aan fotografie denken, concentreren we ons vaak op het technische aspect van het vastleggen van een beeld: de perfecte belichting, de compositie, het onderwerp. Maar naarmate ik dieper in deze kunstvorm ben verdiept, ben ik tot het besef gekomen dat fotografie zoveel meer inhoudt dan op het eerste gezicht lijkt. Het gaat niet alleen om het vastleggen van een moment, maar juist om het vastleggen van emoties, herinneringen en verhalen die belangrijk voor ons zijn.

Onlangs had ik het voorrecht om deel uit te maken van een heel bijzonder afscheid hier in Den Haag: een uitvaart vastgelegd in Crematorium Haagse Duinen. Het was een begrafenis die werd ondersteund door een prachtige bloemenzee, waarbij iedereen zijn of haar favoriete bloemen meebracht om in vazen te plaatsen. Als discrete afscheidsfotograaf is het mijn rol om de essentie van de gebeurtenis vast te leggen zonder inbreuk te maken op de privacy van de aanwezigen. In dit geval werd ik zoals je op onderstaande foto’s goed kunt zien, omringd door een caleidoscoop van kleuren en liefde. De vaak toch wel enigszins kille crematorium werd hiermee prachtig omgetoverd. Persoonlijk ben ik erg gecharmeerd van natuurbegrafenissen maar nu werd de natuur letterlijk naar binnen gehaald.

De aanblik van de overledene, omringd door levendige bloemen, raakte een gevoelige snaar bij mij. Het was een aangrijpende herinnering aan de schoonheid die zelfs te midden van pijn en verlies bestaat. Het was een bewijs van de liefde en verbinding die deze persoon met zijn dierbaren had gedeeld. 

Wat mij het meest opviel aan dit afscheid was het super persoonlijke karakter ervan. Het was duidelijk dat elk detail zorgvuldig was gekozen om de individualiteit van de overledene te weerspiegelen. De aanwezigheid van de favoriete bloemen was een bewijs van haar unieke smaak en persoonlijkheid. Het herinnerde me eraan dat we zelfs na de dood de schoonheid kunnen blijven vieren die elke persoon maakte tot wie hij was.

Maar het waren niet alleen de bloemen die dit afscheid zo memorabel maakten. De overledene had haar hele boekencollectie achtergelaten om als herinnering aan haar dierbaren door te geven. Terwijl de aanwezigen door de boeken bladerden en de boeken uitkozen die een speciale betekenis voor hen hadden, werd ik herinnerd aan de kracht van literatuur om ons te verbinden, troost te bieden en herinneringen levend te houden. Het was een bewijs van de blijvende impact die deze persoon had op de levens van de mensen om haar heen.

Als ik terugdenk aan deze ervaring, voel ik een gevoel van dankbaarheid. Dankbaarheid dat ik getuige mocht zijn van zo’n persoonlijk en oprecht afscheid. Dankbaarheid voor het toevertrouwen van de verantwoordelijkheid voor het vastleggen van deze kostbare momenten. En dankbaarheid voor de kans om te groeien als fotograaf.

Deze reis in fotografie ging niet alleen over het vastleggen van prachtige beelden, maar over het vastleggen van de essentie van het leven zelf. Het heeft mij geleerd aanwezig te zijn “in” het moment en niet “bij” het moment.

Dus terwijl ik dit pad van discrete afscheidsfotografie voortzet, ben ik vereerd door de verhalen die ik door mijn lens mag vertellen. Ik ben dankbaar voor het vertrouwen dat in mij wordt gesteld om deze intieme momenten vast te leggen. En ik kijk uit naar de toekomst, wetende dat ik bij elke afscheid niet alleen foto’s zal maken, maar ook momenten die een leven lang zullen worden gekoesterd.

Dit afscheid, met zijn bloemenzee en persoonlijke accenten, zal mij nog lang bijblijven. Ook heeft het mij nogmaals de kracht van fotografie laten zien: niet alleen vastleggen wat wordt gezien, maar ook wat wordt gevoeld.